Çobanlığımızdan Henüz Memnun Değiliz

Editörün notu: Bu makale, Bob Johnson tarafından yazılan serinin birinci bölümüdür:

• Bölüm 1: Çobanlığımızdan Henüz Memnun Değiliz (2014)
• Bölüm 2: Çobanlığımızdan Henüz Memnun Değiliz-Ama İlerleme Kaydediyoruz (2016)
• Bölüm 3: Çobanlığımızdan Henüz Memnun Değiliz-Ama Eskiye Göre Çok Daha İyi Gidiyoruz (2018)

Son dört yılda, Bob’un bu makalelerde konu aldığı fikirler ve kararlar aracılığıyla, Tanrı bu kiliseye bolca sağlık ve cesaret getirdi. Okuyun ve ruhsal olarak beslenin ama belki daha da önemlisi, okuyun ve öğrenin!

* * * * *

Geçen gün aniden şunu düşündüm: “Stan ve Maria (gerçek isimleri değil) nerede?” Onları birkaç haftadır kilisede görmemiştim. Ertesi gün, birisi onların bir ders sırasında söylenen bir şeyden dolayı kiliseyi terk ettiklerini söyledi. Bana ya da tanıdığım birine tek kelime bile etmediler. Ama bir anda yok oldular.

Böyle haberleri duymak zordur. Yirmi yıl boyunca bu çifti ruhsal olarak besledim, onları sevdim ve onlar için uğraştım. Aileleri için düğünler yaptım, çocuklarının evliliklerinden birinin kurtarılmasına yardımcı oldum ve onlar için sürekli dua ettim. Sonrasındaysa çekip gittiler.

Gerçek şu ki, aslında bu o kadar da ani olmamıştı. Bana öyle görünmüştü ama onları gücendiren o cümle, içlerinde bir iltihap oluşturmaya başlamıştı. Sonunda da başka bir kilise aramaya başladılar. Ayrılmalarından yedi hafta sonra, onlarla temasa geçtim. (Tam yedi hafta! Bunu söylemekten utanıyorum.) Elbette Stan ve Maria’nın bir şeyler söylemeleri gerekirdi. Ama bir çoban olarak benim sorumluluğum, sürümün durumunu bilmektir ve keşke bu durumu daha önceden bilseydim.

Peki ben ne yapacağım? Bu durum, sürümüze daha iyi çobanlık etmek için sahip olduğum bir fikre daha da fazla aciliyet kattı. Kilisemizin Pavlus’un Efes’teki ihtiyarlara karşı meydan okumasını yerine getirmekte olduğuna ikna olmamıştım: “Kendinize ve Kutsal Ruh’un sizi gözetmen olarak görevlendirdiği bütün sürüye göz kulak olun.”

HALİHAZIRDA NE YAPIYORUZ?

Şu an ne yapıyoruz?

Kilisemizin ihtiyarları her ay, üyelerin tamamı bitene kadar her üye için isimleriyle dua ediyorlar. Her hafta listemdeki üyeler için dua ediyoruz. Kilisemizin çalışanları her hafta topluluktan ısrarla dua istekleri alıyorlar. Her hafta kilisemizin çalışanları mevcut çobanlık ihtiyaçlarıyla ilgili konuşuyorlar. Ayrıca her yıl, ihtiyarlar kilisemizin üye listelerini gözden geçiriyor ki, üyelik sistemimiz güncel olsun.

Eğer yaşamınıza hakim olan bir günaha yakalandıysanız, büyük bir keder yaşadıysanız ya da ölümcül bir hastalık teşhisi aldıysanız, ruhunuzla ilgileniriz. Paydaşlık, ruhsal sohbetler, dua ortakları ve teşvik istiyorsanız, bunlar için hizmetlerimiz vardır. Teoloji, dünya görüşleri, yorumbilim veya sadece Kutsal Kitap hakkında bilgi edinmek istiyorsanız, bunlar için de hizmetlerimiz vardır.

Peki ya üye olan ama iyi tanımadıklarımız veya yardımımızı istemeyenler ne olacak? Bir kişi pazar ibadetlerinin yalnız yaklaşık %50’sine katılıyorsa, ihtiyarlar bundan memnun olur mu? Onlarla yeterince ilgilendiğimizi söyleyebilir miyiz? Yaşamlarını gözetme görevine bundan daha fazlası dahil değil midir? Ayrıca eğer öyleyse, bu tür bir gözetmenliği nasıl gerçekleştireceğiz?

NE YAPMAYI PLANLIYORUZ?

Bu sorularla uzun süre uğraştım. Richard Baxter’ın ufuk açan eseri The Reformed Pastor‘ı okudum ve her yıl her aileye ziyaretler gerçekleştirmenin başka bir dönem için olduğu sonucuna vardım. Baxter’ın zamanında devlet okulları, bando takımı çalışmaları, kros kayağı, futbol, yüzme ve golf ligleri, Kuzey’deki tatil kulübeleri, düğün eğlenceleri ve doğum günü partileri yoktu, değil mi? 800 aileden oluşan mütevazı bir kasabası vardı.

Bununla birlikte, ihtiyarların sürülerini tanımaları yönündeki temel ihtiyaç değişmedi. Bu, çobanlığın temel bir ilkesi olmaya devam ediyor.

Şu anki hedefimiz mi? Cornerstone Baptist Kilisesi’nin her bir üyesinin, ihtiyarlarca sunulan pastörel ilgiyi düzenli bir şekilde tecrübe etmesini istiyorum. Yapmayı planladıklarımsa şöyle:

1. Kilisemizin ihtiyarlarıyla beraber kilisenin doğasını ve her üyeyle ilgilenmemize ilişkin sorumluluklarımızı gözden geçirmek.

Esas olan şeyleri esas tutmak, her zaman zor bir iştir. İnsanlara karşı duyarlı olmam gerekirken, görev odaklı olma eğilimiyle savaşmam gerektiğini biliyorum. Ayrıca eğer kilise büyüyorsa ve bütçeyi tutturabiliyorsak, o zaman işlerin iyi gittiğini varsaymak da kolay oluyor. Her şey yolunda giderken bir ya da iki kişinin yoldan çıkmış olması çok da fark eder mi? Oysa İsa’nın bir koyunu bile kaybolduğunda, geri kalan 99’uyla yetinmediğini hatırlıyorum.

2. Sürünün her üyesiyle ilgilenilen, kapsayıcı bir hizmet için net bir vizyon oluşturmak.

Kilise üyeliğindeki temel amaç, hizmetlerin daha iyi çalışmasını sağlamak için gönüllüler toplamak değildir. Kilise üyeliği insanların birbirini cennet yolunda desteklemek üzere bir bağlılık geliştirmesidir. Ben kilisenin, iyi çalışan kreşlerle ve temiz tesislerle yetinmelerini değil, her üyenin Mesih’te yetkinleşmesi hedefini gütmelerini istiyorum.

Üyelerimizin çoğu kendi küçük gruplarında bunun farklı yönlerini tecrübe etmekte ama biz her üyeyi Mesih’te yetkinleşmiş olarak Tanrı’ya sunmak istiyoruz, sadece küçük bir gruplar olan üyeleri değil.

3. Durumlara tepki verme odaklı değil, ilişki odaklı bir çobanlık planı oluşturmak.

Bunu yaparken, üç önemli husus göz önüne alınmalıdır: (a) Doğru bilgiye sahip olduğumuzdan emin olun. Nerede olduklarını bilmediğiniz sürece bir sürüye bakmak imkânsızdır. (b) Her üyenin gözetilmesi ve kendisiyle ilgilenilmesi için belirli bir ihtiyarı görevlendirin. (c) İhtiyarları her üye için bir ilgilenme planı geliştirmeye yönlendirin.

İhtiyarlar, her üyenin kişisel gözetim beklediğini veya buna istekli olduğunu varsayamazlar. Her üyeye ihtiyarlarla ilişkilerini geliştirebilmek için yeterli zaman verilmelidir. Bu sayede, gerçekleştirilen sohbetler zamanla daha derin bir hâl alabilir.

Bu plan, ihtiyarlar kendi üyelerine dua isteklerini sormak için ulaştığında başlar. Sonunda, ihtiyarlar bu üyelerin ailelerinde, yaşamlarında veya kilisede sahip oldukları bazı belli başlı endişeleri öğrenmeye ve onları kendilerine yardım sağlayabilecek hizmetlerden haberdar etmeye çalışacaktır. Umut ediyoruz ki, ihtiyarlar her üyeye yıl boyunca bireysel olarak takip edeceği ruhsal hedefler belirlemesine yardımcı olabilir ve daha sonra onları teşvik etmek, onlara danışmanlık yapmak ve onlar için dua etmek üzere üyeleri takipte kalabilir.

İYİ SORULAR SORUN

Bu hedeflere ulaşmak, ihtiyarların nasıl iyi sorular sorulacağını bilmelerini gerektirecektir. Örneğin:

• Ruhsal gelişimine en çok ne katkıda bulunuyor?
• Önümüzdeki yıl bir imanlı olarak nasıl büyümek istiyorsun? Ulaşma yolunda sana yardımcı olabileceğim bazı ruhsal hedeflerin var mı?
• En büyük korkuların neler? En çok zorlandığın, mücadele ettiğin konular neler?
• Kilisenin hangi alanlarında aktifsin? Kilise iman yaşamınızı nasıl etkiledi? Yapılan hangi işler yardımcı oldu? Hangi işler zararlı oldu?
• Şu anda müjdeleme yaptığın birisi var mı? Bana Kutsal Kitap okumalarına, duaya ve ondalığa ne denli kendini verdiğinden bahseder misin? Bu alanlardan herhangi birinde daha çok büyümen gerektiğini düşünüyor musun? 
• Ailen nasıl? Onlardan dolayı duyduğun ne gibi sevinçler veya endişeler var?
• Kilisenin ihtiyarları senin için nasıl dua edebilir?

Bir ihtiyar, üyelerin söylediği her şeyi tüm ihtiyarlara rapor etmeyecektir. Ancak konular özet geçilir ve aciliyet taşıyan önemli detaylar bildirilir, öyle ki, tüm ihtiyarlar daha iyi dua edebilsin ve daha iyi öğretebilsinler.

Dün Stan ve Maria’ya ulaştım. Onlara değer verdiğimi, onları özlediğimi ve endişelerini duymak istediğimi bilmelerini istedim. Geri gelip gelmeyeceklerini bilmiyorum. Kesinlikle gelmelerini umuyorum tabii.

Bu arada, her üyenin onları tanıyan, onları seven, onlar için dua eden ve onları yönlendiren biriyle endişelerini dile getirebileceğini bilmesini istiyorum.

Altı ay içinde, sizinle son gelişmeleri paylaşacağım. Bu arada, siz ne düşünüyorsunuz? Bunları yapan ve işlerin iyi gittiği giden bir kilisenin parçası mısınız? Sizin ne gibi fikirleriniz var?

Bob Johnson