“Anlamlı üyelik” nedir?

“Anlamlı üyelik” dört anlama gelir:

1. Kilisenin üyeleri Hristiyanlardan oluşmalıdır. Elçilerin İşleri’nde, kiliseye dahil edilen kişiler Müjde’ye iman eden kişilerdi (2:41, 47). Pavlus’un kiliselere yazdığı mektuplar, Hristiyanlara yazılan mektuplardır (Rom. 1:7, 1. Kor. 1:2). Elbette hiçbir kilise, kimin Hristiyan olup olmadığının ayrımını mükemmel bir şekilde yapamaz ama her kilise, üyelik kapısını yalnızca Mesih’e olan imanını güvenilir bir şekilde ortaya koyan kişilere açmalıdır.
2. Üyeler düzenli olarak katılım göstermelidir. Kilise üyeliği, üyelerin yaşamlarını gözetmek açısından kiliseye yardımcı olur. Eğer bir kişi kiliseye düzenli olarak katılmıyorsa, kilisenin o kişinin hayatının nasıl gittiğini bilebilmesinin hiçbir yolu yoktur.
3. Üyeler hizmet ve paydaşlığın ilk adresi olarak kiliseyi görmektedir. “Ben, First Presbyterian Kilisesi’ne üyeyim ama asıl hizmetim…” diye başlayan bir cümle, Kutsal Kitap’a uygun bir cümle değildir. Yeni Antlaşma, yerel kilise üyelerine hitaben söylenmiş bir sürü “birbiriniz” ifadesiyle doludur. Elbette bu, yeri geldiğinde diğer kiliselerdeki Hristiyanlar arasında hizmet ve paydaşlıkta bulunamayacağımız anlamına gelmiyor. Ama yine de Yeni Antlaşma, Hristiyanların bu buyrukları öncelikli olarak sorumlu oldukları belirli bir topluluk içerisinde yerine getirmelerini ifade etmektedir (örn. 1. Kor. 12). 
4. Üyelerin Kutsal Kitap’a dayanan bazı ayrıcalık ve sorumlulukları vardır. Bir yerel kilisenin üyeleri, Rab’bin Sofrası’na katılabilme ayrıcalığına sahip olmalıdırlar. Bunun yanında kendi kiliselerinde şu sorumluluklara sahiptirler:

1. Kilise için dua etmek.
2. Diğer kilise üyeleriyle şeffaf bir ilişkiye sahip olmak ve bu ilişkide birbirleriyle ilgilenmek, birbirlerini yüreklendirmek, azarlamak, birbirlerine öğretmek ve birbirlerinden öğrenmek (Ef. 4:15-16).
3. Kilise önderliğine ve öğretişine teslim olmak (İbr. 13:17).
4. Kilise bedeninde birliği desteklemek (Ef. 4:3).
5. Kilisenin hizmetini maddi olarak desteklemek (Gal. 6:6).
6. Ruhsal armağanları kullanarak bedeni mümkün olan her şekilde geliştirmek (1. Kor. 12:7).