27 Nisan: Ezgiler Söyleyen Bir Tanrı’nın Çocukları

Hazırlayan: John Piper

İlahi söyledikten sonra dışarı çıkıp Zeytin Dağı’na doğru gittiler. (Markos 14:26)

İsa’nın ezgiler söyleyişini duyabiliyor musunuz?

Sesi acaba bas mıydı yoksa tenor muydu? Acaba biraz genizden mi geliyordu? Yoksa harika bir berraklığa mı sahipti?

Gözlerini kapatarak mı Babası’na ilahiler söyledi? Yoksa öğrencilerinin gözlerinin içine derin bir dostlukla bakıp gülümsedi mi?

İlahiye ilk başlayan O muydu? Yoksa ilk Petrus ya da Yakup mu veya belki de Matta mı başlıyordu?

İsa’nın sesini duymak için gerçekten sabırsızlanıyorum! Sesini bizim içinde bulunduğumuz bu evren içerisinde yükseltse, herhalde gezegenler yörüngeden çıkardı. Ancak bizim sarsılması mümkün olmayan bir krallığımız var. Ya Rab, söyle ezgilerini!

Hristiyanlık, ezgilerle dolu bir imandır. Başka türlüsü düşünülemez. Kurucusu bizzat ezgiler söyledi. Söylemeyi Babası’ndan öğrendi. Şüphesiz ezelden beri birlikte söylüyorlardı. Siz de böyle düşünmüyor musunuz? Ezeli Üçlübirlik paydaşlığı içerisindeki o sınırsız, sonsuz mutluluk, sizce de ezgilere dökülmez mi?

Kutsal Kitap, söylediğimiz ilahilerin amacının “yüksek sesle sevinçli ezgiler” okumak olduğunu söyler. Bu evrende Tanrı’dan daha çok sevinç sahibi olan hiç kimse yoktur. O sınırsız sevince sahiptir. O, ezelden beri kendi mükemmel sıfatlarının, Oğlu’nda mükemmel bir şekilde sergilendiğini görerek bununla her zaman sevinç bulmuştur.

Tanrı’nın sevinci, hayal edilemeyecek kadar güçlüdür. O, Tanrı’dır. O konuştuğunda, galaksiler var olur. O ezgi söylediğindeyse, evrendeki her maddeden ve her hareketten çok daha fazla bir enerji ortaya çıkar.

Eğer bizim yüreğimizin O’nda bulduğu sevinci yansıtmak için ezgileri var ettiyse, bunun sebebi O’nun da aynı sevinci Ruhu’yla kendi Oğlu’nda ezgilerle yaşaması değil midir? Bizler ezgiler söyleyen insanlarız çünkü ezgiler söyleyen bir Tanrı’nın çocuklarıyız.