Hazırlayan: John Piper
Mesih’le birlikte çarmıha gerildim. Artık ben yaşamıyorum, Mesih bende yaşıyor. Şimdi bedende sürdürdüğüm yaşamı, beni seven ve benim için kendini feda eden Tanrı Oğlu’na imanla sürdürüyorum. (Galatyalılar 2:20)
Alarmım bu sabah 4:59’da çaldığında, birkaç saniyeliğine öleceğim ve muazzam kutsallığa sahip olan Tanrı’nın önünde durup kendi yaşamımın tanıklığından başka hiçbir şey gösteremeyeceğim gerçeği aklıma düştü.
Aklımdaki o anın dehşeti ancak şu gerçeğin ışığında gölgede kalabildi: İsa Mesih tam da bu an için öldü.
Sonrasındaysa dehşet yok oldu.
İlk başta şöyle düşündüm: Bir kişi tövbe ve imanla Mesih’e döndüğünde, yaşadığı şeyin özü tam da budur. İsa Mesih’in gerçek olduğu işte böyle anlaşılır. Bir kişi Mesih’in sevgisinin böyle tadına varır. Aniden, yaşamlarında ilk kez, önünde sonunda kendi suçlu vicdanlarıyla Tanrı’nın karşısına geçmek zorunda oldukları gerçeğini yürekleriyle görür ve hissederler.
Bu gerçeği görmek kişide çarpıcı bir etik yapar. Tek umudumuzun bir Aracı olduğunu bilmemize sebep olur. Tek başımıza o anda dikildiğimizde, günahlı yaşamımızdan başka hiçbir tanıklığa sahip değilken, tümüyle kayıp bir durumdayızdır. Eğer Tanrı’nın huzurunda sonsuzluğu geçirebilmek için tek bir umut bile varsa, bunun için bizi özgür kılacak, bizim yerimize geçecek bir Kurtarıcı’ya ihtiyacımız olacaktır.
Bu dehşet verici kriz anında, hiçbir şey “beni seven ve benim için kendini feda eden” İsa Mesih’in Müjdesi kadar ışık saçamaz (Galatyalılar 2:20). O ışığıyla meydana çıkmadan hemen önce, gelecek olan yargının o her şeyi yutan karanlığını ve dehşetini görebiliyordum. Bunun herhangi bir teolojik, mantıksal kaynağı yoktu ve yalnızca bir düşünce de değildi. Ancak içsel gözlerimle bir anlığına her şeyi bilebilir, hissedebilir ve kesinliği kavrar olmuştum.
Tanrımız yakıp yok eden bir ateş. Kötülüğe bakamaz. Tümüyle kayıp durumdayız. Suçluluk duygum o an o kadar büyük, o kadar gerçek ve o kadar kesindi ki, bahane uydurmanın hiçbir mümkün yanı yoktu. Aniydi, her şeyi kaplıyordu ve hiçbir umut yoktu.
Bu anda, önemli olan tek şey İsa’dır. Ey Mesih! Ey Mesih! Duyduğum minnet bu yüreğe sığar mı?! Ey Tanrı’nın Armağanı, tümüyle muhtaç olduğum yegâne Kişi!
Tüm içerikler aksi belirtilmedikçe Müjde Birliği’ne aittir. Kişisel amaçlar veya ticari olmayan amaçlar dahilinde, bu içerikleri özgürce kullanabilir, paylaşabilir ve çoğaltabilirsiniz. Ancak yazılı içeriğin çevrimiçi yayınlandığı durumlarda, şu şekilde asıl makaleye gönderme yapan bir ibare eklenmesi gerekmektedir:
(c) Müjde Birliği. Asıl makaleye şuradan erişebilirsiniz: https://mujdebirligi.com/gunluk-ruhsal-okumalar/isa-bu-an-icin-oldu/
