Gerçekten müjdeleme yapıldığını nasıl bilebiliriz? Açıkçası, sorunun cevabı sizin müjdeleme tanımınıza göre değişir. Müjdelemeyi Kutsal Kitap’a göre uygun olan bir şekilde tanımlamak, yaptığımız müjdelemenin de Kutsal Yazılar’a uygun olmasını sağlar. Kutsal Kitap’a dayalı müjdelemeyi çok iyi anlamadığımız sürece, aslında müjdeleme yapmıyor bile olabiliriz.
Örneğin, kahve içmek üzere arkadaşıyla buluşan bir ev hanımı Müjde’yi paylaşıyorken, çok parlak bir Hristiyan inanç savunmacısı aslında Müjde’yi paylaşmıyor olabilir. Bu konuya çok az kişi bu açıdan bakar ama bu, yanlış bir müjdeleme anlayışına sahip olmamızdan ileri gelmektedir. İnanç savunması iyi bir şeydir ama Müjde’yi açıklamadan inanç savunması yapmak kolaylıkla düşülebilecek bir hatadır ve Müjde’siz müjdeleyemeyiz.
Benim yıllardır oldukça işime yarayan bir tanım şöyledir:
Müjdeleme, Müjde’yi, ikna etme amacıyla öğretmektir.
Çok kısa bir tanım gibi değil mi? Eminim çoğu kişi, bu kadar önemli bir teoloji kavramından çok daha fazlasını beklerdi. Ancak bu tanım her ne kadar kısa olsa da, çabalarımıza kaç kişinin olumlu dönüş yaptığına bakmaya kıyasla, yaptığımız müjdelemeyi tartarken çok daha doğru bir denge sağlar.
Tanıma daha derinlemesine bakalım: Müjdeleme, Müjde’yi (Tanrı’nın bizi kurtuluşa götüren mesajını), ikna etme (inandırma, inançsal dönüşüme yol açma) amacıyla (umuduyla, arzusuyla, hedefiyle) öğretmektir (duyurmak, ilan etmek, vaaz etmektir).
Fark ettiyseniz bu tanım, hemen dışarıdan belli olan bir karşılık verilmesini gerektirmez. Kilisede ortaya doğru doğru yürümek, el kaldırmak veya hatta dua etmek bize müjdelemenin gerçekleştiğini düşündürtebilir ama müjdeleme bu değildir. Fark etmeniz gereken diğer bir nokta da, eğer bu dört bileşenden biri bile eksikse, muhtemelen müjdelemeden başka bir şey yapıyor olduğumuzdur.
Dünya çapındaki kiliselerin birçoğu bugün hastalıklıdır çünkü kiliseler, müjdeleme olmayan bir şeye müjdeleme adını vermektedirler. Bu yüzden, Müjde’nin ne demek olduğunu ve Mesih’e dönmesi için bir insandan ne beklendiğini açık ve net bir şekilde öğretin.
İkna etmek amacınız olsun ama bu iknada hiçbir manipülasyon olmasın. Hristiyan hayatının zorluklarından bahsetmemek her ne kadar işimize gelse de, bu zorlukları es geçmeyin. Verilen insani karşılıkları, Ruh’un yönlendirişiyle karıştırmayın ve özellikle de sonuçlar hakkında yalan söylemeyin. Ortada gerçekten Mesih’e döndüklerinin herhangi bir işareti olmadan insanları Hristiyan olarak adlandırmaktan kaçının.
“Başarılı” sonuçlar alabilmek adına Kutsal Kitap’ın ilkelerinden vazgeçme ayartısına karşı tetikte olun. Etrafıma baktığımda, Kutsal Kitap’a uygun olmayan bir sürü müjdelemenin yapıldığını görmekteyim. Çoğu zaman Müjde öğretilmeden kalıyor ve Kutsal Kitap dışı kelimeler günah, ölüm ve cehennem gibi kavramların taşıdığı o keskin ve gerçek anlamı sulandırıyor veya içtenlikle gerçeği arayan kişilerin kafasını karıştırıyor.
Fakirler, zor durumdakiler ve hastalar gibi en savunmasız kesimler, sağlık ve varlık vaatleriyle kandırılıyorlar. Birçok kilise, Kutsal Kitap’ın hiçbir yerinde bulunmayan bedelsiz, rahat ve kişisel faydalar sağlayan bir “müjde” sunuyor. Hatta Müjde, Pavlus’un anlattığı “sahte müjdeler” haline getirilerek bozuluyor ve müjde olmaktan çıkarılıyor (Gal. 1:6-7). İnsanların arzularına hizmet ederek kiliseler, asıl odak noktalarının Tanrı’nın kendi halkı tarafından tapınılarak yüceltilmesi değil, Hristiyan olmayanlar olduğunu göstermiş oluyorlar.
Çoğunlukla kilise ibadetleri, tapınmadan ziyade bir tür insan eğlencesine dönüşüyor. İsa insanlarla yakından ilgilendi ama onları eğlendirmedi. Bu ikisi arasında büyük bir fark vardır ve bu fark, günümüz kilisesinde ortadan kalkmak üzeredir. Geçmişteki o müşterileri zorlayan satış yöntemleri, günümüzde kişilerin kendi hallerine bırakıldıkları ve zorlamadan satışa ikna edildikleri satış yöntemleriyle yer değiştirmiştir.
Bu tür şeyler, Kutsal Kitap’a dayalı müjdelemeyi aşağı çeken dünyasal ayartıların sonuçlarıdırlar.
Ancak bu ayartılara karşı bir çözüm var. Bugünkü çözüm de Pavlus’un zamanındaki çözümden farklı değil. Çözüm, Kutsal Kitap’ın ilkelerine dayanan ve Müjde merkezli olan bir müjdeleme anlayışını akıllarımıza ve yüreklerimize kazımaktan geçiyor. Çözüm, Müjde’yi nasıl doğru ve dürüst bir şekilde öğretebileceğimizi öğrenmekten ve büyük resmi, yani kişinin gerçekten Mesih’e dönmesi amacını göz önünde bulundurmaktan geçiyor.
Bir sonraki yazıda, tanımladığım şu dört bileşeni dikkatlice “derinlemesine” ele alalım: “öğretmek”, “Müjde”, “amaç” ve “ikna etmek.”
Not: Bu yazı, Mack Stiles’ın Evangelism: How the Whole Church Speaks of Jesus adlı kitabından alıntıdır.
J. Mack Stiles
Tüm içerikler aksi belirtilmedikçe Müjde Birliği’ne aittir. Kişisel amaçlar veya ticari olmayan amaçlar dahilinde, bu içerikleri özgürce kullanabilir, paylaşabilir ve çoğaltabilirsiniz. Ancak yazılı içeriğin çevrimiçi yayınlandığı durumlarda, şu şekilde asıl makaleye gönderme yapan bir ibare eklenmesi gerekmektedir:
(c) Müjde Birliği. Asıl makaleye şuradan erişebilirsiniz: https://mujdebirligi.com/makaleler/mujdeleme-mujdeyi-ikna-etme-amaciyla-ogretmek/
