24 Eylül: İsa’nın Sevincin Ardınca Gidişi

Hazırlayan: John Piper

Gözümüzü imanımızın öncüsü ve tamamlayıcısı İsa’ya dikelim. O kendisini bekleyen sevinç uğruna utancı hiçe sayıp çarmıhta ölüme katlandı ve şimdi Tanrı’nın tahtının sağında oturuyor. (İbraniler 12:2)

İsa’nın teşkil ettiği örnek, Hristiyan hedonizmi ilkesiyle çelişmekte midir? Yani, sevginin sevinç yolu olduğu ve kişinin tam da bu sebeple sevinci seçmesi gerektiği, aksi takdirde Her Şeye Gücü Yeten Tanrı’ya sadece gönülsüzce itaat edeceği, lütuf kanalı olmanın ayrıcalığı altında yıpranacağı veya vaat edilen ödülü küçük göreceği gerçeğiyle çelişmekte midir?

İbraniler 12:2, son derece açık bir şekilde İsa’nın bu ilkeyle çelişmediğini ifade ediyor gibi.

Gelmiş geçmiş en büyük sevgi eylemi, İsa’nın yüce, hayal edilemez sevincin ardından gitmesiyle mümkün olmuştur. Bu sevinç de, özgür kılınmış bir halkın ortasında Tanrı’nın sağına yükselmenin sevincidir: “O kendisini bekleyen sevinç uğruna utancı hiçe sayıp çarmıhta ölüme katlandı.”

Bunu söylerken, yazar bize İbraniler 11’de Tanrı’nın sunduğu sevince son derece heves ve güven duyan ve böylece “günahın sefası”ndan kaçıp Tanrı isteğine yaraşır olmak üzere baskı görmeyi yeğleyen kutsalları örnek göstermek ve bu örneklere İsa’yı da dahil etmek istemektedir (İbraniler 11:25).

Dolayısıyla, İsa’yı Getsemani’nin karanlık saatlerinde ayakta tutan şeyin bir açıdan da çarmıhın ötesindeki bu umut olduğunu söylemek, Kutsal Kitap’a aykırı değildir. Bu, O’nun bize duyduğu sevginin gerçekliğini ve büyüklüğünü azaltmaz çünkü O’nun umut ettiği sevinç, birçok oğlu yüceliğe kavuşturma sevinciydi (İbraniler 2:10).

O’nun sevinci bizim özgür kılınmamızda yatmaktadır ve bu da Tanrı’nın yüceliğinedir. Biz bu sevinci İsa’yla paylaşırız ve yücelik de Tanrı’nın olur.