18 Mart: Umudumuza Niçin Sıkıca Tutunmalıyız?

Hazırlayan: John Piper

Tanrı da amacının değişmezliğini vaadin mirasçılarına daha açıkça belirtmek istediği için vaadini antla pekiştirdi. Öyle ki, önümüze konan umuda tutunmak için Tanrı’ya sığınan bizler, Tanrı’nın yalan söylemesi olanaksız olan bu iki değişmez şey aracılığıyla büyük cesaret bulalım. (İbraniler 6:17-18)

Tanrı tutarsız değildir. Vaatleri, yeminleri ve Oğlu’nun kanı yalnızca bizi kısmen güvende tutmak için değildir.

İsa’nın kendi kanıyla gerçekleştirdiği kurtuluş, kendi halkının kurtuluşa kavuşması için gereken her şeyi kısmen değil, tamamıyla sağlamıştır. 

Öyleyse doğal olarak şunu sormak istiyoruz: Yazar burada niçin bizi umudumuza tutunmamız için teşvik etmektedir (İbraniler 6:18)? Eğer sıkıca tutunuşumuz İsa’nın kanıyla tümüyle, geri çevrilemez bir şekilde güvence altına alındıysa (ki böyle de oldu), o halde Tanrı niçin bize sıkıca tutunmamızı söylemektedir?

Cevap şöyle:

• İsa’nın ölümünün bize olan getirisi, tutunmak zorunda olmama özgürlüğü değil, tutunabilme gücüydü.
• O, sanki artık hiçbir şekilde tutunmamıza gerek yokmuş gibi irademizi ortadan kaldırmadı; irademizi tutunabilmeyi istememiz için güçlendirdi.
• O, tutunma buyruğunu iptal etmedi; bu buyruğun yerine getirilmesini sağladı.
• O, teşvik sözlerini sonlandırmadı; bu sözlerin zafer kazanmasını sağladı.

O, Pavlus’un Filipililer 3:12’de söylediklerini tam anlamıyla yerine getirebilmeniz için öldü: “Mesih İsa’nın beni kazanmakla benim için öngördüğü ödülü kazanmak için koşuyorum.” Bir günahkâra yalnızca Mesih’in yardımıyla yapabileceği şeyi, yani umudunu Tanrı’ya bağlamasını söylemek aptallık değil, Müjde’dir.

Sizi tüm yüreğimle uyarıp teşvik ederim: Mesih’in sizi ne amaçla tuttuğunu bilin ve bu amaca, O’nun içinizde kudretle işlediği bu amaca sımsıkı tutun.